ผลลัพธ์แสดงให้เห็นว่าบุคคลที่เป็นโรค ASD ดำเนินการแตกต่างกันอย่างไรในการเลียนแบบสนามสองประเภทที่แตกต่างกันซึ่งเป็นการค้นพบที่มีนัยยะกว้างเมื่อคิดถึงความท้าทายที่เกี่ยวข้องกับออทิสติกรวมถึงความยากลำบากในการโต้ตอบกับผู้อื่นและการเชื่อมต่อทางสังคม

"โครงการนี้แสดงให้เห็นว่าข้อสรุปบางอย่างที่เราอาจต้องการดึงเกี่ยวกับออทิสติกจากงานอื่น ๆ อาจไม่เป็นที่แพร่หลายอย่างที่เราคิด" Peter Pfordresher ศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาในมหาวิทยาลัยที่วิทยาลัยศิลปศาสตร์และวิทยาศาสตร์บัฟฟาโลกล่าว ผู้ร่วมวิจัยซึ่งนำโดย Fang Liu รองศาสตราจารย์ด้านจิตวิทยาและวิทยาศาสตร์ภาษาคลินิกที่ University of Reading

ทีมวิจัยพบว่าเด็กออทิสติกและผู้ใหญ่สามารถเลียนแบบและกำหนดระดับเสียงเทียบเคียงได้ดีกว่าการใช้ระดับเสียงที่แน่นอนทั้งในด้านคำพูดและด้านดนตรี มีความแตกต่างที่สำคัญระหว่างทั้งสองที่แสดงโดยใช้ทำนองที่เกี่ยวข้องกับเพลงกล่อมเด็ก "Mary Had a Little Lamb"

ระดับเสียงที่แน่นอนคือโน้ตเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับแต่ละพยางค์ในเพลง ลองนึกถึงโน้ตทั้งเจ็ดที่คุณจะสร้างเมื่อร้องเพลง "Mary Had a Little Lamb" ระดับเสียงที่แน่นอนคือความสามารถในการร้องเพลงแต่ละโน้ตได้อย่างถูกต้อง โดยพื้นฐานแล้วจะจับคู่โน้ตหลังจากได้ยินทำนอง คำจำกัดความนี้แตกต่างจากสิ่งที่นักแสดงดนตรีเรียกว่าสนามที่สมบูรณ์แบบหรือบางครั้งสมบูรณ์แบบ ซึ่งหมายถึงความสามารถในการระบุหรือร้องเพลงโน้ตโดยไม่ต้องอ้างอิงในทันที

ระยะพิทช์สัมพัทธ์คือการเปลี่ยนระดับเสียงจากโน้ตตัวหนึ่งเป็นโน้ตตัวถัดไป หรือช่วงที่แยกระดับเสียงในพยางค์แรกของ "แมรี่" ออกจากพยางค์ที่สองของคำ

"การวิจัยก่อนหน้านี้ในด้านต่าง ๆ เช่น การเลียนแบบการกระทำ ได้แนะนำว่าผู้ที่เป็นโรค ASD สามารถสร้างเป้าหมายสุดท้ายของการกระทำของผู้อื่นได้ แต่ไม่ใช่รูปแบบที่แน่นอนในการดำเนินการ นั่นคือสิ่งที่เราเห็นการเลียนแบบผิดปรกติ" Liu กล่าว

ตัวอย่างเช่น หลิวกล่าวว่าบุคคลที่เป็นออทิสติก เมื่อถูกขอให้เลียนแบบการเอื้อมหยิบถ้วย อาจแค่ได้ถ้วยโดยไม่ต้องพยายามเลียนแบบวิถีโคจรของแขนเมื่อเคลื่อนผ่านมือเอื้อม

"การวิจัยเกี่ยวกับการเลียนแบบเสียงร้องของเราชี้ให้เห็นถึงสิ่งที่คล้ายกัน: ผู้เข้าร่วมที่เป็นออทิสติกสามารถเลียนแบบโครงสร้างของท่วงทำนอง (ระดับเสียงสัมพัทธ์) ได้ดีกว่าที่พวกเขาทำในรูปแบบที่แน่นอน (ระดับเสียงสัมบูรณ์)"

และสิ่งนี้มีความสำคัญเมื่อคิดเกี่ยวกับดนตรีในความหมายกว้างๆ ของวัฒนธรรม

Pfordresher ผู้เชี่ยวชาญเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างดนตรีและภาษา กล่าวว่ามีหลักฐานที่แสดงให้เห็นความสำคัญของการมีปฏิสัมพันธ์กับดนตรี โดยเฉพาะอย่างยิ่งความสามารถในการส่งเสริมความผูกพันทางสังคม

"คนออทิสติกมีปัญหาในการติดต่อทางสังคมกับผู้คน" Pfordresher กล่าว "ระดับเสียงที่สัมพันธ์กันโดยทั่วไปถือว่ามีความสำคัญมากกว่าสำหรับดนตรี อย่างไรก็ตาม ระดับเสียงที่แน่นอนเป็นสิ่งสำคัญหากคุณกำลังร้องเพลงกับใครสักคน และการร้องเพลงพร้อมเพรียงกันเป็นสิ่งสำคัญสำหรับการสร้างความสัมพันธ์ทางสังคม"

"แพทย์ที่ทำงานกับบุคคลออทิสติกอาจต้องการมุ่งเน้นไปที่รูปแบบการเลียนแบบเหล่านี้เพื่อช่วยให้ผู้ที่มี ASD ส่งเสริมปฏิสัมพันธ์ทางดนตรีที่สามารถอำนวยความสะดวกในความสามารถในการผูกมัดกับผู้อื่นและสร้างความสัมพันธ์"