ทันทีที่อ่านเมล์ของคุณจบ ดิฉันก็เริ่มลงมือเขียนมันทันที ในขณะที่ตัวเองกำลังประสบปัญหาเรื่องน้ำนมที่จะให้ลูกอยู่พอดี เลยขอเขียนความในใจระบายออกไปโดยไม่ขัดเกลานะคะ ขอเขียนสดๆ  เลยก็แล้วกันเพื่อทางเว็บจะได้ปิดโครงการทันในปีนี้และที่สำคัญคือ.. กลัวว่าถ้าไม่ลงมือตอนนี้อาจจะไม่ได้ทำอีกเลย(เหมือนอย่างหลายๆเรื่องตอนนี้)  

และสุดท้ายของการอารัมภบท "อานิสงส์ของการให้ความรู้เป็นทาน จะช่วยทำให้เป็นผู้มีปัญญาดีค่ะ ลูกๆ ก็จะได้ฉลาดเฉลียว ทันคน" ประโยคนี้ จากที่ดิฉันไม่เคยนิยมขอพรจากอะไรก็ตามให้ตัวเองเลย แต่ครั้งนี้ต้องขอแล้วค่ะ ขอให้ดิฉันได้เลี้ยงลูกชายสุดที่รักคนเดียวคนนี้ด้วยนมแม่(ล้วนๆ)ให้ได้สำเร็จภายในอายุตั้งแต่ 1 เดือนของลูกค่ะ สาธุๆๆๆๆ (ตอนนี้น้องจู๊ด-Jude- 3สัปดาห์ค่ะ แทบจะไปกราบไหว้ส่งศักดิ์สิทธิ์แล้ว  

รู้ตัวว่าเป็นคนใจอ่อนและลูกกับดิฉันตกเป็นเหยื่อการตลาดของนมผสม แต่ดิฉันไม่เคยยอมแพ้นะคะ ตอนนี้กำลังจะรีดเลือดตัวเองไปซื้อเครื่องปั๊มนม ตายเป็นตายเจ๊งเป็นเจ๊งค่ะ..อ๊ะ ประโยคนี้คุ้นๆ555) อย่างไรก็ดี ถ้า"ลูกดิฉันจะได้ฉลาดเฉลียว ทันคน"ก็ต้องเป็นเพราะได้กินนมแม่ค่ะ ได้โปรดอวยพรให้ดิฉันด้วย..
 
ดิฉันก็เป็นคนหนึ่งที่ fight กับการตลาดของพวกเงินทุนสามานย์อยู่ ..ดิฉันต่อสู้ด้วยจิตสำนึกนะคะว่าอะไรไม่ถูกไม่ควรก็ต้องโวย ไม่ได้เป็นผู้สูญเสียผลประโยชน์แต่อย่างใดมาก่อน(จนกระทั่งเป็นนั่นแหละค่ะ) การดำเนินธุรกิจแบบไม่มีธรรมาภิบาลนี้ส่งผลกระทบต่อเราในวันหนึ่งอย่างแน่นอน ขนาดดิฉันแคร์มันมานานแล้ว ยังเจอเข้ากับตัวเองจนได้ เฮ้อ...
 
ตั้งแต่ทราบว่าตัวเองตั้งครรภ์เมื่อต้นปี(กุมภาพันธ์ 2551) ก็หาข้อมูลเกี่ยวกับสุขภาพใน internet จนได้พบกระแสเรื่องนมแม่ (ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ท้องก็คงไม่เคยได้ยินกระมังคะ) และเริ่มกังวลว่าตัวเองหัวนมบอดนิหว่า จะให้นมลูกได้ไหมเนี่ย? ก็เลยไปถามแม่ตัวเองที่หัวนมบอดเหมือนกัน.. แม่ก็ยืนยันหนักแน่นว่าให้ด๊ายย.. ลูก 2 คน(ดิฉันและน้องสาว)กินนมแม่ล้วนๆตลอดเป็นปีๆเลยด้วย ดิฉันก็มั่นใจเชียวค่ะ ว่าตัวเองต้องให้ได้แน่นอนโดยที่ไม่กังวลอะไร ท่ามกลางเสียงคัดค้านของคุณหมอสูติฯ แต่โดยเรายังมีปทุมแก้วแบบแข็งๆของศิริราชคู่ละ 60 บาทมาให้ใส่กันเหนียวด้วย แม้ดิฉันจะไม่ค่อยได้ออกจากบ้านและโนบราเวลาอยู่บ้านก็ตาม(คงไม่ค่อยได้สวมอุปกรณ์ดังกล่าวมากนัก) แต่ก็ยังมั่นใจว่าตัวจะให้นมลูกได้เหมือนแม่ตัวเองแน่นอน
 
ซึ่งการอ่านข้อมูลอื่นๆมากมายก็ยังดำเนินต่อไป และก็ยังอ่านเรื่องนมแม่อยู่ คือ..อะไรที่เกี่ยวข้องและเป็นความรู้ก็จะอ่านๆๆๆทั้งหมด +กอร์ปกับวันหนึ่ง มีโอกาสได้ขึ้นไปที่วอร์ดสูติฯของโรงพยาบาลที่ฝากท้อง ก็ได้เห็นเค้าลางว่าเขาอาจไม่สนับสนุนนมแม่ เนื่องจากเขาให้เด็กเกิดใหม่ต้องเข้าตู้อุ่นอุณหภูมิประมาณ 38องศากระมังจำไม่ได้ แต่มันพอๆกับอุณหภูมิของร่างกายคนน่ะค่ะ ต้องอยู่เป็นเวลา 6 ชั่วโมงหลังจากออกจากท้องแม่เลย  

โดยอ้างว่าการร้องไห้ (อย่างโดดเดี่ยวในตู้โดยปราศจากอ้อมอกแม่) ของเด็กเป็นการขยายปอด ซึ่งดิฉันไม่เห็นด้วยอย่างแรง และที่สำคัญดิฉันเห็นขวดนมที่มีนมอยู่ในรถเข็นเด็กอะค่ะ แย่แร๊วว.. นี่มันต่างจากโรงพยาบาลที่สนับสนุนนมแม่ที่บอกว่าต้องให้ลูกอยู่ในอ้อมอกเราเลยนิ ดิฉันอยากให้ลูกมาอยู่ในอ้อมอกของฉันหลังคลอดบ้าง ก็เลยถึงกับคิดจะเปลี่ยนโรงพยาบาลแล้วไปคลอดที่ศิริราชกันเลยเชียวค่ะ(บ้านใหม่อยู่ย่านพุทธมณฑลค่ะ ศิริราชก็เลยใกล้สุด)
 
นอกเรื่องนิดนึงนะคะ เหตุที่ดิฉันฝากท้องกับโรงพยาบาลนี้(โรงพยาบาลมิชชั่น ถ.พิษณุโลก)ก็คือ 

1. แม่คลอดดิฉันและน้องสาวที่นี่ค่ะ, รพ.อยู่ใกล้กับบ้านเกิดที่โตมา(บ้านเก่าอยู่สี่แยกอุรุพงษ์-เพิ่งย้ายออกมาไม่กี่ปีค่ะ) เลยมีความผูกพันกับรพ.นี้อยู่บ้าง ซึ่งถามแม่ว่าตอนดิฉันเกิดเขาเอามาให้กินนมแม่ทันทีเลยป่าว? แม่ก็บอกว่าเอามาค่ะ ก็ยังอุ่นใจตรงนี้อยู่(พอถึงตาดิฉันคลอดจริงก็เอามานะ แต่เอามาคว่ำไว้แบบเก้ๆกังๆ พอลูกไม่ดูดก็ย้ายเอาไปเนิร์สฯทันทีเลยค่ะ)
 
2.ดิฉันใช้สิทธิประกันสังคมและเลือกโรงพยาบาลนี้มากว่า 10 ปีแล้ว รู้จักคุ้นเคยกับเจ้าหน้าที่และคุณหมออยู่บ้าง โดยล่าสุดดิฉันเป็นลมพิษเรื้อรังมาเป็นเวลา 3 ปี ก่อนจะตั้งครรภ์ และได้มาพบคุณหมอ+รับยาแก้แพ้ทุกๆ 1-1.5 เดือนอยู่แล้ว การฝากครรภ์จึงเป็นไปอย่างต่อเนื่องที่นี่เพื่อที่จะให้คุณหมอผิวหนังดูแลอาการและการรับยาในยามตั้งครรภ์ต่อด้วยนั่นเอง
 
3.ช่วงที่ฉันคิดจะเปลี่ยนโรงพยาบาล แม่(ซึ่งเป็นเจ้าของกิจการบริษัทที่ดิฉันเข้ารับสิทธิประกันสังคม) ก็ปรามเอาไว้ว่า ถ้าคลอดแบบใช้ประกันสังคม..เราจะได้สิทธิคุ้มครองลูกเราต่อด้วย กล่าวคือถ้าลูกที่คลอดแบบใช้สิทธิประกันสังคมเกิดป่วย ลูกก็จะสามารถรับสิทธิดังกล่าวได้เหมือนเวลาเราป่วยเองน่ะค่ะ (ซึ่งนั่นไม่เป็นความจริงเลย.. มาทราบตอนหลังว่าแม่ดิฉันมั่วค่ะ แกไม่อยากให้ลูกสาวไปคลอดโรงพยาบาลของรัฐฯแค่นั้นเอง ถึงกับลงทุนมั่วข้อมูลเพื่อให้ได้อย่างที่ใจตัวเองต้องการกันเลย.. เรื่องนี้รับไม่ได้และเสียใจมากๆเลยค่ะ)
 
...พอเห็นว่าสถานการณ์ชักไม่ดี ในที่สุดดิฉันตัดสินใจจะไปปรึกษาคลินิคนมแม่ถึงการเตรียมตัวถ้าจำเป็นจะต้องไปคลอดในรพ.ที่ไม่สนับสนุนนมแม่ค่ะ ในขณะที่กำลังวางแผนจะเดินทางไปรพ.ศิริราชอยู่นั่นเอง สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นกับดิฉัน นั่นก็คือดิฉันเป็นผื่นพียูค่ะ(PUPPP-ผื่นคนท้องไตรมาสสุดท้ายที่แสนจะนรกมากกกก)  

ดิฉันเป็นหนักอาการรุนแรงกระทั่งเฉียดจะเสียสติไปหลายวัน ผลก็คืออาการคันและเจ็บปวดสุดแสนทรมานจนไม่กล้าที่จะเดินทางออกจากบ้าน นอกจากจะไปตรวจครรภ์ที่โรงพยาบาลเพราะที่นั่นมีหมอเลยมีกำลังใจไปค่ะ) ส่วนเรื่องการให้นมแม่ก็ตกเป็นภาระกังวลอยู่ไม่น้อย โดยคิดที่จะพยายามหาข้อมูลอยู่ที่บ้านต่อไป ผื่นพียูทำให้เลิกล้มที่จะเดินทางไปในที่ร้อนและคนเยอะ เพราะมันไม่คุ้มกับความทรมานตอนกลับมาบ้านเลย.. นั่นคือสิ่งที่ดิฉันคิดค่ะ
 
และแล้วความเสี่ยงตอนคลอดจริงก็เกิดขึ้น ทุกอย่างได้ดำเนินไปตามที่ดิฉันกลัวเป๊ะเลย คือคลอดแล้วถูกแยกไปเนิร์สฯ แต่ยังดีที่คิดว่า"คลอดแพคเกจประกันสังคมเค้าให้อยู่แค่คืนเดียวค่ะ(คลอดธรรมชาติ)" คิดว่าอยากป้อนขวดลูกก็ป้อนไป คืนเดียวลูกเราน่าจะกลับมาหัดดูดเต้าได้ทัน.. และตอนคลอดลูกออกมาใหม่ๆ ดิฉันกลับเห็นแววตาของลูกตัวเองว่า..เค้าไม่มีความกลัวเลย เด็ก 40 สัปดาห์กว่าๆคงไม่ร้องไห้กระมัง คลอดมาแล้วมองโน่นนี่เฉยๆไม่ร้องไห้โยเยเหมือนลูกคนอื่น กล่าวคือ..มันรู้สึกว่าหมดห่วง ลูกคงอยู่ได้น่ะ อีกเดี๋ยวค่อยเจอกัน..ประมาณนี้ +คงเพราะด้วยความเหนื่อยและอ่อนล้า กับเชื่อว่าลูกเราโอเคจริงๆ(พอที่จะอยู่เนิร์สฯ ได้โดยไม่มีฉัน) ก็เลยไม่ได้ร้องขอให้ลูกมาอยู่กับดิฉัน  และอีกวันที่พักฟื้นในโรงพยาบาลจนถึงวันนี้.. เชื่อไหมคะ ว่าฉันยังสติแตกจัดการอะไรไม่ได้ จากเดิมที่เป็นคนวางแผนและปฏิบัติตามได้ทุกอย่างโดยเคร่งครัด กลับทำได้แค่จัดการปัญหาเฉพาะหน้าไปวันๆเท่านั้น
 
สิ่งที่เสียใจที่สุดคือ.. ฉันไม่ฟังที่พยาบาลบอกเลย ว่าชงนมอย่างนี้ๆนะ ปลุกลูกมาให้นม(ผสม)ทุกกี่ชั่วโมงๆ ฯลฯ คิดอย่างเดียวว่าพอกลับมาถึงจะให้กินนมแม่ก็พอ และลูกฉันอยากจะกินตอนไหนก็จะให้กินนั่นเอง..เป็นอันจบเรื่อง ฉันไม่ได้เตรียมขวดนมเอาไว้ให้ลูกเลยด้วยซ้ำ(มีเพียงขวด 8 ออนซ์ขวดเดียว ทางรพ.สั่งให้เตรียมไว้น่ะค่ะ) ..พอกลับมาถึงบ้านจริงๆแล้ว ลูกเริ่มร้องดิฉันก็ให้ลูกมาดูดเต้า ปรากฏว่าเค้าไม่ดูดค่ะ.. พยายามอย่างไรก็ไม่ยอมดูด เท่านั้นแหละฉันถึงกับทำอะไรไม่ถูก  

ที่นึ่งขวดนมก็ไม่มี จะทำอย่างไรให้ขวดสะอาดและเปิดนมกระป๋องเล็กๆที่เขาแถมมาให้ชงได้อย่างไรดิฉันไม่รู้เลย รู้แต่ว่าแย่แล้ว.. เพลียจากการคลอดและอดนอนมาแล้ว 1 คืน(เพราะช่วงพักฟื้น 24 ชั่วโมงก็ไม่ได้นอนค่ะ คือทั้งไปดูวิดีโอสอนการอาบน้ำ เช็ดสะดือ ฯลฯ กับเอาแต่จะคุยๆๆเรื่องตอนคลอดกับพ่อเด็ก) ฉันจึงปล่อยให้ลูกร้องหิวโดยที่ตัวเองขอหลับไปถึง 2 ชั่วโมง  

คุณ webmother ขา... ฉันเสียใจมากๆและไม่คิดจะให้อภัยตัวเองเลย ทุกวันนี้ภาพเจ้าหนูกำลังร้องไห้หิวนมเป็นเวลา 2 ชั่วโมงข้างๆฉันยังคงตามหลอกหลอนฉัน ปากน้อยๆของเขาเปิดกว้าง ร้องไห้หิวโดยที่ไม่ได้รับความสนใจ(พิมพ์ไปใจก็หล่นไปค่ะ) รับไม่ได้กับสิ่งที่ตัวเองทำ...
 
ในที่สุด 2 ชั่วโมงนั้นที่งีบไปลึกมากๆ ก็ตื่นขึ้นมาโดยที่ลูกยังร้องอยู่ ฉันตัดสินใจเดินไปอีกห้องหนึ่งเพื่อปลุกพ่อเด็กที่สลบไปเหมือนกัน ให้ใช้หม้อหุงข้าวต้มน้ำเพื่อต้มขวดนมและเปิดกระป๋องเล็กๆนั่น..ชงมันซะ สักพักลูกก็ได้กินนมและหยุดร้องค่ะ.. เล่าไปใจแทบขาดเพราะไม่รู้จริงๆว่าตอนนั้นควรทำอย่างไร ถ้ารู้ว่าในที่สุดลูกต้องกินนมผสมอยู่ดี ก็คงเตรียมขวดสะอาดๆและชงให้ลูกกินตามที่พยาบาลบอกไปแล้ว... เสียใจไม่เสร็จที่ลูกร้องหิวไปฟรีๆถึง 2 ชั่วโมง (ขอโทษที่ย้ำเขียนนะคะ ดิฉันฝังใจมากเลย*รู้ตัวค่ะ)  

แต่ก็อาจจะเป็นลิขิตของเจ้าหนูนะ เพราะมันยิ่งทำให้แม่คนนี้ยิ่งรักหนูมากจนสุดใจและห่วงใยหนูขึ้นอีกเป็นทวีคูณ.. ความรู้สึกผิดตั้งแต่วันแรกที่อุ้มลูกเข้าบ้านครั้งนั้นทำให้ฉันต้อง"work hard"กับทุกเรื่องของเขาไปตลอดชีวิตเป็นการชดเชยค่ะ..ฉันบอกกับตัวเองอย่างนั้น 

นั่นก็คือการเริ่มต้นอุปสรรคของการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ค่ะ จะเห็นได้ว่าแม้จะเป็นคุณแม่ที่สามารถเข้าถึงข้อมูลข่าวสารได้อย่างฉัน ก็ยังไม่วายมีปัญหาเฉพาะตัวที่แหล่งข้อมูลไหนๆก็ไม่สามารถจะเตือนให้ระวังหรือเตรียมตัวใดๆได้อยู่ดี(โชคร้ายมั่กๆ) และบางครั้งก็รู้สึกว่า องค์ความรู้ที่ได้ยินได้ฟังมามากๆนี่แหละตัวดี ทำให้เราระแวงไปหมด และเมื่อมันไม่เป็นอย่างที่เคยรู้มาก็เกิดความไม่มั่นใจ ประสาทกินจนทำอะไรไม่ถูก ทั้งนี้เพราะความรู้ที่ได้ยินมานั้นมันยังขัดแย้งกันอยู่และไม่มีข้อยุติน่ะค่ะ พอถึงเวลาจริงๆแล้วตัดสินใจไม่ถูก .. เกิดอาการ"ไปไม่เป็น"ว่าจะยืนอยู่ข้างไหนถึงจะดี มันเลยก้าวต่อไปไม่ได้
 
"วิธีแก้ไข" 

มันก็มีทั้งที่คิดเอาเองจากการสังเกตและศึกษาลูกและตัวเอง หรืออีกทางคือการขอความช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญ.. จากบทความในเว็บเองก็มีบทหนึ่งที่แปลเอาไว้ ใจความว่าอย่าคิดแก้ไขเอง..ให้ขอความช่วยเหลือจากผู้เชี่ยวชาญดีกว่า แต่ดิฉันก็ไม่ค่อยอยากจะเชื่อ จากสัญชาตญาณเลยนะคิดว่าไม่น่าจะมีใครเข้าใจฉัน และลูกเรา.. เราก็น่าที่จะจัดการไปในแบบของเรา และที่สำคัญคือ ใช่..! บทความแปลมาจากฝรั่ง(สังเกตจากชื่อ) และฉันเชื่อว่า"ผู้เชี่ยวชาญ"ของฝรั่งกับบ้านเราน่าจะมีมาตรฐานที่ต่างกัน 

ขอสรุปปัญหาตอนนี้เป็นข้อๆดังนี้ค่ะ 

1.หัวนมบอด เข้าใจค่ะว่าต้องดูดที่ลานนม แต่ความมั่นใจมีน้อยนิดเพราะแม่คนนี้เคยเข้ารับการผ่าตัดศัลยกรรมดึงหัวนมเมื่อ 10 ปีก่อน(ตอนนั้นอายุ20กว่าๆ) แต่การผ่าตัดล้มเหลวทำให้หัวนมข้างหนึ่งขาดไปเลยค่ะ ข้างนั้นเลยได้แต่ปั๊มทั้งๆที่น้ำนมไหลเยอะกว่าอีกข้างเสียด้วยซ้ำ ลูกไม่ยอมดูดเลยค่ะ
 
2.น้ำนม(ยัง)น้อย ..คลอดมา 3สัปดาห์แล้วยังปั๊มได้แค่วันละ 5-6ออนซ์ ซึ่งกว่าจะได้ปั๊มมือมาใช้ก็ประมาณ 1 สัปดาห์หลังคลอดแน่ะค่ะ ลูกเคยดูดนมข้างที่มีหัวยื่นมาบ้าง แต่เค้าก็ดูดไม่เป็นคือ..ไม่ได้งับที่ลานซึ่งความเข้าใจของดิฉันคือเขาปากยังเล็กอยู่ ทำให้ดูดแล้วก็เจ็บแถมยังได้น้ำนมไม่มากด้วย แต่จนท.ที่คลินิคนมแม่บอกว่าเป็นเพราะเด็กติดการดูดขวด เด็กเลยอ้าปากไม่มาก.. แล้วจะให้ดิฉันทำอย่างไรคะ ต้องหักดิบป้อนถ้วยกันตั้งแต่มื้อถัดไปหลังจากวางสายกันเลยหรือ? ไม่มีคำแนะนำแบบค่อยเป็นค่อยไปหรือไง
 
3.ไม่มีเงินซื้อปั๊มเครื่อง และปั๊มมือก็เริ่มขี้เกียจปั๊มแล้ว เพราะคงเรื่องมาก เห็นได้นมน้อยก็เสียกำลังใจ บางครั้งก็เครียด ปั๊มไปร้องไห้ไปแล้วมันจะปั๊มออกไหม? มันก็ไม่ออกน่ะค่ะ ก็โมโหตัวเอง เพลียมากก็อยากนอนแล้ว
 
4.กำลังใจไม่มีเลย เพราะคิดว่าตัวเองแปลกประหลาด กรณีเราไม่เหมือนคนอื่น โทรไปคลินิคนมแม่ก็ไม่ค่อยได้คำตอบที่ดีเท่าไหร่ เพราะไม่รู้จะเริ่มถามอย่างไร และหลายๆคนที่ส่งเสริมให้กินนมแม่เองนี่แหละ ที่ทำให้ดิฉันรู้สึกแปลกแยกมากขึ้นไปอีก จากที่ฟังน้ำเสียงของจนท.แล้วก็ฟังออกว่า"เค้าเบื่อแม่อย่างฉัน" ยอมให้ลูกดูดขวดเองแล้วจะให้ช่วยยังไงได้? นั่นน่ะสิคะก็ถ้าใจแข็งได้มันก็คงไม่มีปัญหา แต่ในเมื่อความใจอ่อนเป็นปัญหาหนึ่งของการให้นมแม่แล้ว..จะไม่นับอยู่ในข่ายของการให้ความช่วยเหลือหรือ? กับบรรดาแม่ๆอีกหลายๆคนที่พากันแนะนำให้ลูกดูดเต้า..ง่ายๆแค่นี้ก็จบ ได้ยินแค่นี้ก็รู้สึกว่า"นี่ไม่ใช่คำตอบ"แล้วล่ะค่ะ

วิธีแก้ปัญหาของฉัน หลังจากถูกสังคมแห่งการให้นมแม่ปล่อยเกาะก็คือ..
บอกตัวเองก่อนว่า"ลูกดิฉันก็ต้องเลี้ยงในแบบของดิฉัน" เริ่มจากไม่ซีเรียส
แล้วว่าลูกจะดูดเต้าหรือไม่ เราประเมินความสามารถและความดื้อของลูก
และความใจอ่อนสุดขั้ว (อันแสนจะธรรมดาของคนเป็นแม่ที่ใครไม่มีปัญหา
เขาก็ไม่รู้หรอกว่าเรารู้สึกผิด รู้สึกแย่ และมืดมนแค่ไหน
..ไม่มีทางที่ดิฉันจะหักดิบลูกให้งดขวดในมื้อต่อไปหลังจากนี้
และเอาชีวิตที่เหลือมาพยายามป้อนถ้วยลูกหรอก เพราะถ้ามันลำบากขนาดนั้น
..ฉันว่าเราชงนมใส่ขวดให้ลูกกินไปเสียก็ดีเหมือนกัน
 
*ออกแนวงอนและประชดนิดๆนะคะขออภัย
 
ความจริงแล้ว..เราไม่แน่ใจว่าถ้าเราทำอย่างนั้นแล้วมันจะได้ผล 100%
คุ้มค่ากับที่พยายาทำไปไหมต่างหาก ซึ่งแน่นอนว่าเรานึกภาพความสำเร็จ
ไม่ออกเลยซักนิด และก็ไม่ทราบด้วยว่าต้องทำไปนานแค่ไหน และก็ไม่รู้ว่า
ลูกจะปลอดภัยไหมและถ้านมผสมหกมากมายไปกับการป้อนถ้วย..คุณก็รู้ว่ามันแพง) 

(ต่อ)..ของตัวเองก่อน และตกลงกับสามีแสนดีของฉัน ว่าเราจะให้นมแม่เท่าที่เราจะทำได้ค่ะ
 
บทความในเวบนมแม่ที่เป็นกำลังใจและมีประโยชน์มากบทหนึ่งก็คือ
บทที่พูดถึง pumping mom ในอเมริกา ทำให้ฉันเข้าใจว่าการที่ลูกไม่ได้ดูดนมนั้น
ร่างกายเราน่าจะยังสามารถให้นมแม่ได้.. อย่างน้อยก็รอวันที่เจ้าหนูอารมณ์ดีๆ
หรือจังหวะหัวนมนิ่มแล้วเค้ายอมดูด ก็จะคว้า(โอกาสนั้น)ไว้โดยให้ลูกดูดทันที
และทุกครั้งเท่าที่ทำได้.. แต่ไม่ได้ตั้งเป้ากดดันตัวเองว่า"ลูกจะต้องดูดเสมอ"...
 
และ... อ่าน อ่าน อ่าน..แล้วก็อ่าน ดิฉันอ่านข้อมูลจนตาแทบบอด
และพอที่จะตัดสินใจได้ว่า ฉันต้องพึ่ง"ปั๊มเครื่อง" โดยที่สามีแสนดีของฉัน
เป็นคนค้นเบอร์ปั๊มไฟฟ้ามือสองในราคาที่ฉันยอมทุ่ม แต่โดยที่..ถ้าหาไม่ได้
ฉันก็จะทุ่มทุนซื้อเครื่องใหม่กิ๊กมาใช้อยู่ดี ทั้งๆที่เงินในกระเป๋าของฉัน
มันมีอยู่แค่นั้น เพราะฉันอ่านจนแน่ใจแล้วว่ามันช่วยฉันได้จริงๆ..
 
ซึ่งตอนนี้ก็มีมันมาครอบครองแล้ว และกำลังพิสูจน์สิ่งที่ตัวเองแน่ใจอยู่
(ฉันบอกตัวเองและสามีว่า.. เงินหาใหม่ได้ แต่ภูมิคุ้มกันลูก..มีโอกาสเดียว
และเราย้อนเวลากลับไปเริ่มใหม่ไม่ได้ นี่เป็นแนวคิดที่ได้จาก webmother
ถึงความคุ้มค่าของการซื้อปั๊มค่ะ)
 
*ขณะนี้ดิฉันปั๊มมา 1 เดือนแล้ว(ลูกอายุ 1 เดือนกับอีก 1 สัปดาห์)
โดยก่อนนี้ปั๊มมือ และเพิ่งมาใช้ปั๊มไฟฟ้าได้ 6 วัน ฉันมีนมให้ลูกกิน
วันละ 1- 3 มื้อ รวมๆประมาณ 6 - เกือบ 10 ออนซ์/วัน จากที่ปั๊มครั้งแรกๆ
ได้วันละ 2 ออนซ์ค่ะ น่าจะเป็นสถิติธรรมดาๆที่น่าพอใจสำหรับฉันมากๆ 

 "เลี้ยงลูกด้วยนมแม่" หวังว่าประโยคนี้จะไม่ได้หมายถึง
การดูดจากเต้าเท่านั้นใช่ไหมคะ? ขอที่ยืนในสังคมให้กับแม่อย่างฉัน
ที่ให้ลูกดูดนมแม่จากขวด(ด้วยความจำเป็น)จะได้ไหม เป็นกำลังใจ
ให้กับความพยายาม(แอบ)ให้นมลูกจากเต้าในอนาคต
...กำลังใจ ว่าปาฏิหารย์จะมีจริง..และเกิดกับฉันบ้าง
 
ฉันรักลูกตัวเองไม่น้อยไปกว่าพวกคุณหรอกค่ะ
 

 ต้องการพูดคุย ปรึกษา ปรับทุกข์กับแม่น้องจู๊ด กรุณากรอกแบบฟอร์มแรก หรือต้องการแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมเกี่ยวกับบทความนี้ กรอกแบบฟอร์มล่างสุดค่ะ